Nowa podstawa programowa postawiła przed szkołą zadanie rozwijania
umiejętności i postaw warunkujących sprawne i odpowiedzialne
funkcjonowanie we współczesnym świecie. Można je wypełnić przede wszystkim
poprzez angażowanie młodzieży w działania,
które będą miały zarazem cel edukacyjny i praktyczny. Doskonale nadaje
się do tego metoda projektu.
O metodzie projektów w gimnazjum
Nowa podstawa programowa postawiła przed szkołą zadanie rozwijania
umiejętności i postaw warunkujących sprawne i odpowiedzialne
funkcjonowanie we współczesnym świecie. Można je wypełnić przede wszystkim
poprzez angażowanie młodzieży w działania,
które będą miały zarazem cel edukacyjny i praktyczny. Doskonale nadaje
się do tego metoda projektu.
Przeczytałem w kilku serwisach, że podobno zakazano używania Facebooka w duńskich szkołach. Pamiętając promocję specjalnych filtrów likwidujących dostęp do jakichkolwiek serwisów web 2.0 za ministra Giertycha możnaby powiedzieć, że u nas to już dawno się z tym rozprawiono. A poważnie – zakazać łatwo, ale jak wykorzystać taki serwis, jak Facebook w edukacji?
Postawione pytanie dotyczy refleksji o sprawie dla szkoły zasadniczej - eliminacji tradycyjnych przedmiotów nauczania. Właściwie sugeruje, że trzeba odejść, ale po co, w jaki sposób? Na takie pytanie postawione nauczycielom biologii, chemii czy geografii – wiem z mojego doświadczenia - ich odpowiedź jest szybka i kategoryczna, najłagodniej ujmując, że to absurd.
O edukacji włączającej dyskutuje się w Polsce już od ponad 20 lat, czyli od momentu wprowadzania edukacji integracyjnej. Wciąż nie ma zgodności, co do zasadności takiego rozwiązania. Jest to z jednej strony duża szansa dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, z drugiej jednak – rozwiązanie stawiające system oświaty przed nowymi problemami.
Tych, którzy skorzystali z nauki na odległość, nie trzeba już przekonywać. Kształcenie na odległość (KNO) warto promować, warto wdrażać i warto z niego korzystać. Uczyć się należy, a jak jeszcze można robić to nie wychodząc z domu, to lepszej możliwości być nie może.
W jakim gronie najlepiej rozmawiać o edukacji? Tylko w środowisku szkolnym? W relacji ministerstwo – związkowcy – nauczyciele? Dyrekcja – nauczyciele – rodzice? Najciekawsza jest oczywiście wymiana, gdy rozmówcy reprezentują różne środowiska, jak we wczorajszej dyskusji na temat szkoły 2.0 zorganizowanej przez Centrum Edukacji Obywatelskiej i Gazetę Wyborczą. 
