Ukazała się publikacja poświęcona amerykańskim doświadczeniom we wprowadzaniu reformy edukacji No Child Left Behind - Aby żadne dziecko nie pozostało w tyle. Wydana przez Wolters Kluwer Polska pozycja pozwala na zapoznanie się z rozwiązaniami zarówno w sferze polityki oświatowej, jak i codziennej praktyki organizacyjno-pedagogicznej w szkołach i uczelniach wyższych.

Na świecie każde duże liczące się muzeum ma swój "odpowiednik" w wirtualnym świecie. W Polsce poziom cyfryzacji zasobów muzealnych jest wciąż na bardzo niskim poziomie. Ten stan zmienić ma program digitalizacji dóbr kultury realizowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W forpoczcie cyfryzacji swoich zasobów są też warszawskie muzea.

Zacznijmy od prostego pytania: co jest najważniejsze w szkole? Sądząc po praktyce, przeliczając poświęcany czas i pieniądze - odpowiedź nasuwa się taka: najważniejsze w szkole to programy (i ich realizacja) oraz podręczniki. Słabo w tym wszystkim wypada zainteresowanie się Człowiekiem. Potrzeby dzieci – uczniów realizowane są dość marnie.

Gdy uczniowie pracują na domowych komputerach z dostępem do internetu, osiągają zwykle lepsze wyniki w nauce niż rówieśnicy, którzy dostęp do internetu mają okazjonalnie w szkole lub innych punktach dostępu. Badania przeprowadzone przez brytyjską e-Learning Foundation potwierdziły hipotezę, którą od dawna stawiało wielu edukatorów zajmujących się TIK w edukacji.

Howard Gardner mówi: jako badacz i psycholog zgłębiałem tajniki ludzkiego umysłu. Badałem jego rozwój, organizację i to, jak wygląda w pełni swego rozwoju. Obserwowałem, jak ludzie zdobywają wiedzę, jak wykorzystują kreatywność, jak kierują innymi, jak zmieniają swój i cudzy umysł. Od czasu do czasu  przedstawiałem poglądy na temat tego, jak umysł powinien funkcjonować.

Żegnając tegorocznych gimnazjalistów zadałem im pytanie, które usłyszałem na konferencji prowadzonej przez Marshalla Goldsmitha. Na pytanie: Ilu z was chciałoby, aby ludziom na świecie żyło się lepiej, dostatnio i szczęśliwie, wszyscy podnieśli ręce. Uczniów też o to zapytałem. Zdawałoby się, że odpowiedź może być jedna. Ku mojemu zaskoczeniu, niewielu zareagowało.