„ABC edukacyjnych innowacji” - nie jest wykazem niezbędnych pojęć dotyczących nowości w edukacji, tj. słownikiem innowacji, ale propozycją rozważenia kierunku myślenia o nich i podstawowych sposobów pracy zmierzającej do podniesienia efektów uczenia się uczniów. Bo innowacją nie jest każda nowość, ale ta, która zakłada osiąganie wyższych lub innych od dotychczasowych wyników nauczania.

Zdjęcie sprzed kilku lat: hinduskie dzieci wyciągające ręce w kierunku monitora komputerowego wmontowanego w mur. Dziura w ścianie jako okienko na lepszy świat, dzięki któremu dzieci z indyjskich slumsów samodzielnie uczą się, wiedzione ciekawością i chęcią eksplorowania. Sugata Mitra, profesor Uniwersytetu w Newcastle (technologie edukacyjne, a także doktorat z fizyki), eksperymentował: dał dzieciom mieszkającym w slumsach New Delhi dostęp do komputera podłączonego do internetu.

Przygotowania do XIX Sesji Sejmu Dzieci i Młodzieży już rozpoczęte. Prace idą pełną parą. 1 czerwca 2013 r. na Wiejskiej w Warszawie pojawią się młodzi ludzie, którzy będą dyskutować o tym, co może być impulsem do lokalnego ekorozwoju.

Jak wynika z badań Fundacji Batorego, najpoważniejszą przyczyną absencji wyborczej Polaków jest brak odpowiednich kandydatów i programów partii politycznych. Równocześnie aż 91,2% obywateli nie myślało o kandydowaniu, choćby do rady osiedla czy na sołtysa. Wydaje mi się, że problem może po części wynikać z systemu kształcenia, niskiego upodmiotowienia uczniów w szkole i wciąż kulejącej demokratyzacji edukacji. Jeśli w młodym wieku szkoła traktuje uczniów jak trybiki w maszynie i nie wyzwala w nich autentycznej aktywności obywatelskiej, nie oczekujmy, że później coś się poprawi...

Wchodzę do pokoju córki. Na ścianach plakaty. Na jednym z nich czterech roześmianych członków zespołu „Arctic Monkeys” siedzi w łódce na środku jakiejś wielkiej wody. Zamykam oczy, słyszę jej plusk, śmiech z łódki, po chwili muzykę, której córka słucha wieczorami. Otwieram oczy - plakat jest martwy. Jak by go tu ożywić?

„Zintegrowane kształcenie przedmiotowo-językowe stanowi innowacyjne podejście metodyczne o znacznie szerszym zakresie niż samo nauczanie języków obcych. Jego zwolennicy podkreślają, że ma ono umożliwić biegłe opanowanie zarówno danego pozajęzykowego przedmiotu, jak i języka, w którym naucza się tego przedmiotu, przy czym do każdego z tych elementów przywiązuje się taką samą wagę” – czytamy w publikacji Eurydice poświęconej CLIL i wydanej po polsku w 2007 r. przez FRSE. A jak do tego podejść praktycznie?