Wielowymiarowy kryzys edukacji historycznej jest faktem. W badaniach opinii publicznej z 2010 roku ponad jedna trzecia ankietowanych nie potrafiła poprawnie wskazać sprawców zbrodni katyńskiej (zob. Newsweek). Badania zrealizowane rok później pokazały, że tylko 36% respondentów znało pełną datę wybuchu powstania warszawskiego (Polacy o Powstaniu Warszawskim 2011, prezentacja).

Debata zorganizowana w środę przez Gazetę Wyborczą nie powinna nikogo rozczarować. Każdy mógł znaleźć tu głosy potwierdzające swój stosunek do fundamentalnego dokumentu polskiej oświaty, jaką jest Karta Nauczyciela. Zwolennicy jej zniesienia otrzymali kolejne argumenty za poparciem takiego rozwiązania, obrońcy Karty Nauczyciela poszerzyli swoją wiedzę i argumentację za tym, aby ją utrzymać w mocy. Czyli w sumie nadal jesteśmy w tym samym miejscu.

Uczniowie nie wyobrażają sobie życia bez telefonu komórkowego i komputera. Gdyby mogli, zabraliby je nawet na bezludną wyspę. Wszystko po to, aby kontaktować się ze znajomymi i spędzać czas, walcząc o kolejne etapy wtajemniczenia w, zdobywających szczyty popularności, grach komputerowych. Badanie przeprowadzone w maju przez firmę Librus ujawniło, iż ponad 70% rodziców uczniów w różnym wieku obawia się, że ich dziecko może być uzależnione od elektroniki. Czy słusznie?

Czy gry cyfrowe stają się stałym elementem współczesnego środowiska nauczania? Wyniki sondażu przeprowadzonego na grupie 505 amerykańskich nauczycieli w klasach szkoły podstawowej i średniej (K5-K8) mogą niejedną osobę zaskoczyć – 50% z nich przyznało, że korzysta z różnych gier komputerowych w procesie nauczania.

Dobrze jest poznać najnowszy Raport OECD - Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, do której też Polska należy. Dotyczy motywowania nauczycieli w różnych krajach. Ciekawe, czy i jakie wywoła reakcje i głosy krytyków obecnego systemu wynagradzania polskich nauczycieli. Podważa sens uzależnienia wynagrodzeń uczących od wyników uczniów. Pewnie otworzy nową dyskusję o motywowaniu nauczycieli.

„Po co szkoła? Czyja szkoła? Jaka szkoła?” - tak brzmiał tytuł konferencji zorganizowanej przez Wydział Nauk Pedagogicznych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej i Wydziału Edukacji Urzędu Miejskiego we Wrocławiu. Wzięło w niej udział niemal 300 dyrektorów szkół i placówek oświatowych. Akademicy, praktycy i eksperci skupili się na wyzwaniach dla polskiej edukacji. Mnie jednak zaniepokoiły ogromne oczekiwania wobec szkoły.