„Nie ma objawu bez znaczenia. Trzeba notować i zastanawiać się nad wszystkim, odrzucać, co przypadkowe, łączyć, co pokrewne, szukać kierujących praw. […] Miast dąsać się, że jest inaczej, […] obiektywne, badawcze: «dlaczego?»”.

Jak dowiedzieć się czegoś więcej o uczniach? Jak poświęcić im więcej czasu? Przeczytałam wpis Michelle Russell jednej z nauczycielek matematyki w USA na jej blogu MiddleWeb. Pomysł jest niezwykle prosty, a bardzo koresponduje z tym o czym się mówi też w polskiej oświacie, czyli o potrzebie budowania relacji.

„Dziel się doświadczeniem. […] Doświadczyć – to zaznać, mocno odczuć, boleśnie doznać […] – to poddać próbie, przede wszystkim samego siebie”.

Często spotykam się z pasjonatami nauczania, czy to na konferencjach, czy na spotkaniach grup mastermind. Są to ludzie, “którym się chce”. Zdecydowana większość z nich jednak narzeka na brak współpracy i zrozumienia w swoich szkołach.

Tyle się dzieje, że tematy same cisną się na klawiaturę. Nie, żebym wierzył, że swoją pisaniną coś zmienię, ale możliwość konstruktywnego dania ujścia własnym emocjom powoduje, że idąc codziennie do pracy jestem w stanie przywdziać uśmiech i czynić to jeszcze w miarę szczerze.

Każdy z nauczycieli zadaje uczniom wiele pytań. W pierwszej części tego tekstu przytoczę zdanie naukowców na temat pytań zadawanych podczas lekcji. W drugiej podam kilka rad dla nauczycieli i przedstawię efektywną procedurę pracy z pytaniami.